Laatste weekjes Australie

Hallo allemaal,

Daar zijn we weer. Hier is het middag. Heb net mijn vlucht van Cairns naar Sydney gehad en stap zo het vliegtuig in naar Los Angeles, veeertien uur haha. Nog even een laatste verslagje van Australie. Bereid je voor, dit wordt een lange!

Vorige week zondag avond ben ik met de bus vanuit Noosa naar Arlie Beach vertrokken. 's Middags aangekomen in Arlie Beach de rest van de middag nog genoten van het strand en 's avonds al weer snel genoeg naar bed, want de volgende dag stonden de Whitsundays op de planning. Om zes uur werd ik opgehaald en samen met mijn roommate van die dag, die toevallig dezelfde tour had reden we richting de haven. We hadden een soort van speedbootje, heel handig, klein, maar wel vol want de groep was ongeveer 30 mensen. Eerst zijn we op wat plaatsen wezen snorkelen, prachtig. Zo ontzettend mooi! We hadden al lekker op tijd het zonnetje en dat maakt het nog mooier. De eerste keer dat ik nemo heb gespot, check! Daarna vaarde we verder naar de Whitsundays. Dit blijkt helemaal prachtig te zijn dus ik was erg benieuwd. We moesten allemaal van de boot af en een pad volgen tot bovenaan de berg, daar zou het uitkijk punt zijn. Na vele keren de foute weg gekozen te hebben kwamen we dan toch bij het uitkijkpunt aan, en inderdaad, prachtig. Ongelooflijk. Het uitzicht was zooo mooi! Het zand was zo wit, leek net sneeuw, het water zo helder en de bergen zo groen! Voor degene die niet op de foto's kunnen wachten moeten echt even googelen! Helaas mag je er niet zwemmen en dus ook niet snorkelen ivm met de vele gevaarlijke kwallen. We hebben lekker geluncht met z'n alle en de rest van de dag nog hele mooie snorkel plaatsen bezocht.
De volgende dag moest ik vroeg alweer vertrekken naar de volgende plek, Mission Beach. Hier kwam ik iets later in de avond aan. Wel een fijn hostel, lekker een filmpje gecheckt en gaan slapen want de volgende dag stond het raften op de planning. Weer vroeg opgehaald en een flink stuk rijden in de bergen omhoog. Daar kregen we wat uitleg, weer zo'n prachtig wetsuitje aan en daar gingen we. Het had de laatste dagen flink geregend dus het water stond erg hoog, wat ook de gidsen even niet gewend waren, waardoor het er erg lomp aan toe ging. Ze vertelde ons dat ze ongeveer elke dag ongeveer vijftien bootjes hadden, en dat er per week misschien drie om kiepen. Die dag was dat toch even anders, van de twaalf bootjes heeft er eentje het gered niet iedereen te verliezen, en juist ja, gelukkig die van ons. Droog bleef je toch niet maar we waren wel de 'goeie groep'. We hadden flink wat nieuwe stukken uitgeprobeerd want het kon onze gids er niet rauw genoeg aan toe gaan. Het was echt heel gaaf. Daarna met z'n alle nog de foto's bekeken wat natuurlijk ontzettend grappig was, al die rollende mensen, bootjes en peddels in de stroming!
De volgende dag in Mission Beach ging ik dan eindelijk skydiven. Het weer zag er 's ochtends niet al te best voor uit, maar dat kon nog veranderen dus we moesten even een paar uurtjes afwachten. Er werden wat films op gezet van andere die sprongen en toen kregen we toch allemaal wel eventjes de zenuwen. Helaas voor ons, het bleef te bewolkt en dat zou jammer zijn van het uitzicht, dus een andere keer beter. Ik moest 's middags vertrekken naar Cairns maar gelukkig kun je hier in Cairns je skydiven inhalen.
De volgende dag was mijn verjaardag. Overdag lekker wat gezwommen met de meiden van eerder, lekk]ker gegeten en 's avonds, ja eindelijk, gestapt! Hier is de alcohol controle heel streng, dus onder de achttien kom je echt niet binnen. Nu gelukkig dus wel en het was ontzettend gezellig, gelukkig maar! Toch anders dan thuis, dus dat gaan we natuurlijk nog wel even inhalen haha.
Maandag was het dan eindelijk zover, de duikcursus. We waren met een grote groep van ongeveer twintig mensen. Allemaal jonge backpackers, en allemaal willen leren duiken. Het was net een klasje. Veel theorie, wat films moeten kijken, en ja, ook huiswerk! 's Middags gingen we in het zwembad. Er werd uitgelegd hoe je alle duikspullen op elkaar aansluit en gebruikt. Ik vond dit toch wel even lastig. Alle belangrijke termen waren natuurlijk in het Engels en ik had soms echt geeen idee wat hij nou bedoelde. Gelukkig was onze duikinstructor Perry goed in talen en kon hij de belangrijkste woorden vertalen in welke taal je zo ongeveer maar wilde. Heel handig! Voor in het zwembad werd de klas gesplitst en moesten we oefenen om te ademen door de 'regulator', te zinken, te blijven 'zweven' en alle vaardigheden die je moet kunnen. Ook moesten we vanallerlei dingen oefenen met je buddy voor als er iets mis zou gaan. Heel leuk, moeilijk en spannend terwijl het zwembad nog maar vier meter diep is. 's Avonds even flink moeten studeren en vroeg naar bed want het was een vermoeiende dag. De volgende dag begonnen we weer eventjes met wat theorie en kregen we uitleg over alle spullen zoals je masker, snorkel en je flippers. We moesten alles uittesten om er zo achter te komen waarmee jij je het makkelijkste voortbeweegd in het water. Na nog wat vaardigheden oefenen en wat uitleg gingen we 's middags naar de duikshop van het bedrijf. Hier kregen we uitleg over alle duik benodigdheden mocht je deze ooit gaan aanschaffen. Daarna gingen we terug naar de klas om ons 'examen' te maken. Vijftig vragen waarvan je er twaalf fout mocht hebben. Niet iedereen, maar de meeste, sommige na wat herkansingen en extra uitleg, waren geslaagd. Jeeuj!
Woensdag ochtend werden we heeel vroeg opgepikt en naar de boot gebracht waar we de komende drie dagen zouden zijn. De boot zag er ontzettend goed uit. Kamers en badkamers heel klein maar allemaal wel heel praktisch. We moesten drie uur flink ruig varen voordat we echt op het Great Barrier Reef zagen en aangezien de meeste gruwelijk zeeziek werden van deze nogal heftige tocht waren de visjes meerdere malen gevoerd. Eenmaal aangekomen, en bijgekomen kregen we lunch en was het dan eindelijk zover, onze eerste duik in de zee. Ons groepje, acht leerlingen en Perry, allemaal even zenuwachtig, gingen als eerste de zee in. Je volgt een lijn naar beneden. Duurde even voordat iedereen de problemen met de oren opgelost had en de balans in de zee heeft gevonden maar we gingen de eerste duik ook nog niet zo diep, rond de tien meter. We moesten wat dingen doen zoals onze lucht afsluiten en masker af doen. Best wel een beetje eng en moeilijk, maar wel belangrijk natuurlijk. Nadat iedereen goed en gecheckt was gingen we dan echt duiken, achter Perry aan. Ontzettend leuk zo met zn alle op een hoopje zwemmen haha. Na elke duik was het altijd etenstijd, aangezien je nogal honger hebt na het duiken. Het eten was fantastisch op de boot. Eigenlijk deed je maar drie dingen, duiken of eten of slapen. Na een paar keer zo duiken, en af en toe wat dieper, ben je officieel gecertificeerd. De laatste duik haddden we een deal met Perry, zodat we beter leerde op onze dieptemeter te kijken. De maximale diepte moest 16.0 zijn, niet hoger, niet lager. Degene die dit lukte kregen een mars, degene die er in faalde kregen een veggiemite. Dit is een typisch Australies gerecht voor op brood, iets met gist enzo en blijkt echt niet te eten te zijn. Helaas stond mijn meter op de 16.2, enja, dat betekende de veggiemite, voor zo eigelijk heel de groep. En ze hadden gelijk, gadverdamme, wat is dat goor zeg! Na vier duiken en vanaf dan mag je alleen, met je buddy natuurlijk, de zee in tot de achttien meter diep. De eerste keer echt alleen was toch wel spannend. Voor elke duik krijg je een briefing waarin ze uitleggen wat er waar te zien valt en hoe je er komt. Je hebt een duikcomputer en een kompas bij onderwater, en daarmee zie je de weg maar eens te vinden. Natuurlijk mislukte dit echt bij iedereen de eerste paar keer. Na nog 120 bar lucht op je computer moest je de weg terug starten, en als je je verdwaald voelde zou je even terug naar boven moeten om te kijken, je kompas op de boot richten, en weer naar beneden zodat je wel nog kon duiken op je terug weg. Perry vertelde ons dat hij iedereen na zo'n 25 minuten boven zag komen om de weg terug te bedenken haha. Maar goed, na steeds meer duiken ging ook het werken met de kompas steeds beter, ahoewel het moeilijk blijft je weg te volgen. Je komt vanalles tegen en er is niks leukers dan die mooie schildpad, of die gave haai, of de nemo familie eventjes te volgen.
Het was echt geweldig. Na elke duik vaarde we weer een stukje door zodat we elke keer een nieuwe plek van het Reef konden bezichtigen. Tijdens de briefing vertelde ze ons wat er te zien was en wat je echt niet kon missen. Bijvoorbeeld Brian, de zeeschildpad. 154 jaar oud, 2,5 meter groot. Die zwemt er al zolang dat ze daar duiken en jahoor, hij was echt zo groot!
Donderdag avond stond er een nachtduik op de planning. Doodeng. Iedereen was toch wel nerveus en zelfs de stoere jongens kregen bij het idee dat je het water in moest springen terwijl de haaien om de boot zwommen het toch ook wel benauwd. Ook Perry stelde ons bij de briefing nu ook niet echt gerust. Nemo mocht je niet wakker maken want die werd gepakt door de barracudas die onze zaklampen zouden volgen. Emma de moray (denk aan de slechterik van Ariel) zou je kunnen voelen in je rug als ze probeerde je gekleurde glowstick te pakken aangezien ze zo'n 2,5 lang was. En mocht je twee gele puntjes zien naast elkaar, dan betekende dat dat je in de ogen van een haai scheen. De afstand van de puntjes betekende de grootte van de haai. Verder legde hij nog even uit wat de bedoeling was mocht er toch iemand aangevallen worden, want dat was hij verplicht. Ohja, en zwom je aan de linker of rechterbuitenkant? Schijn dat niet die kant op, zo weet je niet wat er zwemt en dat is het beste! Ja Perry, bedankt, we weten genoeg. We lachten er allemaal wel mee maar de zenuwen liepen aardig hoog op. Eenmaal het water ingesprongen duurde het even voordat ik onder me durfde te kijken en dat had ik beter niet kunnen doen. De eerste drie haaien waren gespot en dan moesten we nog zo'n 15 meter meer zakken, fijn! Natuurlijk viel het allemaal reuze mee. We kregen trouwens ook allemaal een zaklamp en na een kleine vijf minuten raakte je gewend aan het donker. Het was prachtig. Je ziet de dieren die overdag slapen, en heel veel kleurt op in het donker. De zelfde plek van overdag was compleet veranderd. Toch zwom ik niet aan de zijkant of achteraan, dat zag ik dan net niet zo zitten haha. De laatste tien minuutjes bleven we even onder de boot, want daar zwemmen dan alle haaien en andere mooie grote en nieuwsgierige vissen. Dit was zeker de moeite waard en misschien wel het beste gedeelte van de duik. Eenmaal op de boot aangekomen, lekker warm gedoucht en met onze dikke warme kleren aan kwamen alle enthousiaste verhalen op tafel. Iedereen had wel andere hele gave dingen gezien. Je zou bijna nog een keer willen nachtduiken, maar voor mij waarschijnlijk een keer en nooit meer haha. De flessen wijn die de chineese familie had meegenomen werden open getrokken en iedereen, inclusief de crew sloot aan. Oh en waar wij nog even achterkwamen. Perry heeft vier jaar in Nederland gewoond en spreekt vloeiend Nederlands, wat dus betekende dat hij mij, Pauline en Tom (de nederlandsjes van de groep) de hele week heeft kunnen verstaan.. Hoe meer bier, hoe nog vloeiender hij praatte en zo was het gezellig tot in de late uurtjes!
Helaas, de volgende dag, de wekker ging om 5.30 voor de eerste duik. Niet iedereen heeft deze gered, tot hun spijt, want dit was een van de mooiste duiken. De zon komt op, de nachtbrakers gaan netjes naar hun bed en voor de rest van de zee is het tijd om wakker te worden! Gelukkig stonden er nog twee andere duiken op te planning en voor eentje daarvan had ik een onderwater camera gehuurd. Ik ben er nog steeds blij mee, prachtplaatjes!
Rond de middag zou de reis naar land van start gaan dus de meeste zorgde maar dat ze al sliepen voor dat we aanvaarden zodat je het minste zou merken van de wilde zee. De rest lag op het dek te zonnen, die hadden nergens last van. Gelukkig ben ik nooit zeeziek, en ook tijdens al deze tochten niet, bespaarde me een hoop gedoe, fijn. Eenmaal aan land gekomen vertelde ze over het landziek zijn. De eerste tijd dat je van de boot af bent kun je beter niet douchen of slapen, dit is zelfs 'gevaarlijk'. Je bent gewend heel veel onderwater gewichtloos te zijn tijdens het duiken, en je hebt drie dagen lang 'geschommeld' op de boot. Ik dacht natuurlijk dat het wel mee zou vallen en was echt toe aan een douche, maar ze hadden gelijk, dit is echt geen succes. Ook het geplande powernapje zat er dus even niet in.
Aangezien we zo'n leuke groep en crew hadden, zijn we in de avond met z'n alle lekker gaat eten onder het genot van de nodige drankjes. Niet voor iedereen bleef het hierbij want de kapitein en Perry kregen in hun hoofd dat ze nog opstap wilde. Het was een ontzettend leuke avond en het ene crewlid nog zattter dan de andere, we hebben gelachen. Echt leuk dat ook het personeel lekker mee gaat en doet. Ook zaterdag zijn we nog met de meeste gaan stappen. Gister ben ik met Pauline en Tom nog lekker wat gaan drinken want Tom vertrok terug naar huis (China, hoe leuk!). Gisteravond heb ik met Pauline een filmpje gekeken en lagen we beide optijd in bed. Doodop van de week en het weekend.
Maandag heb ik een dagje gerust, lekker bijgekomen en deze week nog gepland. Had nog een paar activiteiten staan, zoals de skydive inhalen. Dit heb ik dinsdag gedaan. Had vroeg de pick-up en moesten een flink stukje rijden omdat mijn skydive in Mission Beach was. Het weer was weer slecht en het zag er naar uit dat het niet door zou gaan. Omdat niemand eigenlijk weg moest en er toch al een dag voor uit had getrokken hebben we tot de middag gewacht. Gelukkig, toen werd het beter. We kregen onze pakken aan en gingen de lucht in. Tot mijn eigen verbazing was ik helemaal niet zenuwachtig, tot dat de deur van het vliegtuig open ging. Koppel voor koppel rolde eruit en Paul, die samen met mij sprong, hield niet op zo veel mogelijk z'n best te doen mij wel zenuwachtig te krijgen. En ja, toch wel, dat lukte hem. Maar goed, voordat je het wist ben je er al uit. Eerst een minuutje vrije val en daarna gaat de parachute open. Heel mooi en echt gaaf. Helaas is het alweer zo voorbij, maar het was wel super leuk! Woensdag had ik een dagje snorkelen met een duik. We gingen weer met een grote boot richting het Reef. Ik was de enige op de boot de gecertificeerd was, dus dat was flink balen. Geen duikbuddy, en met de introductieduik meegaan was voor mij niet zo leuk, dan kon je niet zo diep, niet zo lang en dan moet je wachten omdat iedereen eerst een paar dingen moet 'leren' voordat ze echt mogen duiken. Gelukkig hadden ze de goede oplossing voor me richting de middag, ik kon toch gaan duiken met Simon, een instructeur, en ik hoefde daar niet eens voor te betalen! Nou helemaal goed haha. Na de lunch zijn we naar een andere plek gegaan om te snorkelen. Heel mooi. Helaas kan ik het toch niet laten om in het buitenland ook het ziekenhuis te moeten opzoeken. Tijdens het snorkelen ben ik geraakt door een kwal. Ik dacht zelf dat dit niet zo'n probleem zou zijn maar toen ik terug op de boot kwam en vroeg of dit erg was begon iedereen te stressen. Hier gaan zitten, dit drinken en niet gaan staan, je kunt flauwvallen en dan moeten we naar een dokter. Ik voelde me prima dus zei dat het wel mee zou vallen. Helaas ben ik na een tijd toch flauwgevallen en moesten we met een andere boot terug naar Cairns om een dokter te bezoeken. Kreeg wat spuiten met antistoffen, pillen en zalfjes en eindelijk eenmaal terug in mijn hostel met een half verlamde kont en bovenbeen ben ik maar snel genoeg naar bed gegaan, kon toch niet meer zoveel. De volgende dag had ik een tour met een groep naar het regenwoud. Ik ben wel gewoon meegegaan, mocht alleen niet mee zwemmen en niet in de zon helaas. Nu ziet het er al weer veel beter uit en heb er al geen last meer van. Nog een paar dagen pilletjes en dan is het alweer weg dus het valt ook allemaal wel mee. Weer een leuke ervaring erbij dacht ik zo.

Ik heb ontzettend veel zin om aan mijn derde en laatste deel van de reis te beginnen, maar ik kan ergens ook niet wachten om weer naar huis te gaan. Nu nog drie weekjes en dan ben ik weer lekker thuis :).

Australië, een mooi land, de liefste mensen en de gaafste dingen om te doen. Je was prachtig! En wie weet, tot nog eens! Voor nu, op naar Amerika!

Heel veel liefs daar in het kikkerlandje,
XX Monique